De meesten van jullie zullen vast wel weten dat ik geen stereozicht heb. Toen ik ongeveer een jaar oud was heb ik strabismus aan mijn ogen gekregen. Dit betekend dat mijn ogen niet meer samenwerkte en niet meer precies naar dezelfde richting keken. Door deze stoornis ben ik mijn stereozicht kwijtgeraakt. De afzonderlijke beelden van mijn ogen worden door mijn hersenen niet meer geïntegreerd tot één beeld. En geen stereozicht hebben betekend dat ik geen diepte zie. Ik kan bijvoorbeeld niet het 3D effect zien in 3D bioscoopfilms. Ik heb er niet zo’n probleem mee en heb niet het idee dat mijn leven er veel onder te leiden heeft. Een tijd geleden heb ik wel eens een artikel gelezen over iemand met dezelfde stoornis die haar stereozicht na 50 jaar weer heeft teruggekregen. Blijkbaar kan je de neurale paden in je hersenen zo trainen dat de beelden van je afzonderlijke ogen wel weer worden samengevoegd. Ik was altijd wel geïntrigeerd door dit verhaal, maar heb er nooit echt onderzoek naar gedaan.
Vorige week is er echter iets op mijn pad gekomen. Super toevallig. Een oud NASA collega werkt nu aan haar PhD aan de University of Berkeley. Ze doet onderzoek naar visuele perceptie. Haar professor is net een groot experiment gestart waarin gekeken wordt welke methode het beste is om stereozicht weer terug te krijgen. Deze oud collega wist dat ik geen stereozicht heb en heeft me uitgenodigd om mee te doen aan het experiment! Een supermooie kans natuurlijk. Vrijdag ben ik voor het eerst naar de universiteit gegaan voor een intake. Tamsyn was ook meegegaan. Ze heeft een vriendin die aan de universiteit werkt en daar is ze koffie mee gaan drinken. Tijdens de intake werden mijn ogen gemeten en moest ik wat andere testjes doen. Ik ben een goede kandidaat en ik mag meedoen met de rest van het experiment.
Ik moet de komende weken drie of vier keer naar de universiteit om een test van een uur te doen. En het is een dik uur rijden. Ik ben er dus zeker drie uur per keer aan kwijt. Het komt heel slecht uit, want ik heb het nu superdruk op werk. Ik heb wel het gevoel dat ik deze kans moet grijpen. We zullen wel zien hoe het gaat. Het zou heel bijzonder zijn als ik mijn stereozicht weer terugkrijg, maar de kans bestaat natuurlijk altijd dat het bij mij niet lukt. Het is in ieder geval het proberen waard. Morgen ga ik voor de eerste sessie naar Berkeley. Ik ga rond de lunch van werk en werk dan in de avond een paar uurtjes langer door. De komende maanden horen jullie wel hoe het gaat!
Vorige week is er echter iets op mijn pad gekomen. Super toevallig. Een oud NASA collega werkt nu aan haar PhD aan de University of Berkeley. Ze doet onderzoek naar visuele perceptie. Haar professor is net een groot experiment gestart waarin gekeken wordt welke methode het beste is om stereozicht weer terug te krijgen. Deze oud collega wist dat ik geen stereozicht heb en heeft me uitgenodigd om mee te doen aan het experiment! Een supermooie kans natuurlijk. Vrijdag ben ik voor het eerst naar de universiteit gegaan voor een intake. Tamsyn was ook meegegaan. Ze heeft een vriendin die aan de universiteit werkt en daar is ze koffie mee gaan drinken. Tijdens de intake werden mijn ogen gemeten en moest ik wat andere testjes doen. Ik ben een goede kandidaat en ik mag meedoen met de rest van het experiment.
Ik moet de komende weken drie of vier keer naar de universiteit om een test van een uur te doen. En het is een dik uur rijden. Ik ben er dus zeker drie uur per keer aan kwijt. Het komt heel slecht uit, want ik heb het nu superdruk op werk. Ik heb wel het gevoel dat ik deze kans moet grijpen. We zullen wel zien hoe het gaat. Het zou heel bijzonder zijn als ik mijn stereozicht weer terugkrijg, maar de kans bestaat natuurlijk altijd dat het bij mij niet lukt. Het is in ieder geval het proberen waard. Morgen ga ik voor de eerste sessie naar Berkeley. Ik ga rond de lunch van werk en werk dan in de avond een paar uurtjes langer door. De komende maanden horen jullie wel hoe het gaat!
Heel veel succes!!!
BeantwoordenVerwijderenXm.